Het had dat weekend in Ospel wel een “Delta Groove Music Event” kunnen zijn. Delta Groove’s CEO en mondharmonicaspeler Randy Chortkoff stuurde al eerder zijn “Mighty Mojo Prophets” met hun swingende ‘West Coast Sound’ het podium op. Afsluiter van het Moulin Blues festival 2014 is op zaterdag de Texaanse reus (1,95m) Mr. Caron “Sugaray” Rayford.

Op 7 jarige leeftijd start de Caron Rayford, zijn muzikale carrière als zanger, drummer in een gospelkoor. Die gospelinvloed blijf je ook nu nog horen en voelen. Hij is een geweldige zanger en een uitzonderlijk entertainer en in zijn “old school” zangstijl, hoor je nog echo’s van Muddy Waters en Otis Redding. Voor Moulin blues neemt Sugaray zijn “Sugaray Rayford Band” met zich mee:  topgitarist Gino Matteo, bassist en co-schrijver Ralph Carter, keyboardspeler Leo Dombecki, drummer Lavell Jones en een blazerssectie (Allan Walker - sax / Gary Bivona - trompet) zullen er staan in Ospel. Sugaray doet live geen enkele concessie en gaat er altijd de volle 100% voor! Dit wordt ‘top entertainment’ op Moulin Blues 2014’!

Mr. “Sugaray” Rayford het begon voor jou allemaal, zoals voor vele zangers, als kind in de kerk, waar je opgroeide met gospel en soul. Ben je opgegroeid in een muzikale familie? Wanneer wist je dat je muzikant wilde worden?

Mijn familie, muzikaal ? Slechts een beetje. Mijn moeder was waarschijnlijk de beste zangeres, die ik ooit gehoord heb. Toen ik met haar naar de kerk ging was het de muziek die me onmiddellijk aansprak en me fascineerde. Vooral als er iemand goed zong of speelde, kon je dat zien aan de uitdrukkingen op het gelaat van de mensen die rond je zaten. Muziek is een erg krachtig medium en balt heel veel emoties. Ik ben in een kerk begonnen als drummer en speelde op een orgeltje. Later ben ik pas gaan zingen. Mijn moeder speelde in dit alles een erg grote rol, ook al durfde ze soms wel eens lachend zeggen, dat ik niet kon zingen: “you’re my child, you cannot sing…” (gelach…)

Wanneer ik muzikant wou worden ? Ik heb me dat in feite nooit gerealiseerd of afgevraagd… Zelfs vandaag weet ik het nog steeds niet. Ik hoor de term ‘beroeps’ werkelijk niet graag …  Een vriend van me zei ooit tegen me: “Let op man, dit is “blues”, dit is géén R&R, dit is géén hiphop – “Blues” heeft een grote naam, maar is er op de éérste plaats voor de mensen!” Voor een show zal je me en de volgende 3 – 4 uren na de show, terug vinden tussen de mensen. Ik wil geen grote naam zijn, het gaat hier om “blues” man!  

Is “blues” een “way of live” (een levenswijze)? Wat betekent blues voor jou en wat bracht het je?

Een levenswijze ? Ontegensprekelijk! Dank zij de “blues” heb ik de kans gekregen om mijn hart en mijn ziel te kunnen weggeven, om nieuwe en andere mensen te ontmoeten en om de wereld te ontdekken, op een manier dan vele mensen dat niet kunnen doen. Je zit nooit de ganse dag aan een bureel, je reist de wereld rond, je ziet andere landen, je ontdekt andere culturen, eet hun voedsel… Neem nu bv. vanavond. Ik ben voor de eerste keer in Nederland en ik heb ondertussen al mijn eerste Nederlandse woorden geleerd: “dank u wel” – “goedenavond…” (gelach) Dat zijn de dingen waar ik van hou! 

Je hebt in verschillende bands gezongen (o.a. bij “The Urban Gypsies” en bij de “Aunt Kizzy’s Boyz”, met Igor Prado, met Sax Gordon…  en wie we zeker niet mogen vergeten bij de “Mannish Boys”!) Wat waren de meest memorabele optredens?  

Wel… iedere band op zich is memorabel, bijzonder… Ik speelde al eens met [de San Diego funk and R&B band] “The Urban Gypsies” en één nacht met “The Average White Band” met Dennis Quaid, Kal David… – (hij stopt even, denkt na en vervolgt…) – toen ontmoette ik Joe Louis Walker! Toen ik pas startte met de blues, speelde ik éérst twee shows met Joe Lewis. Ga zo maar verder. Muziek is en blijft mijn doel. De “Aunt Kizzy’s Boyz”, dat was mijn eerste échte blues band. Met hen speelden we per jaar 300 shows! [Line-up: Jimmy King, gitaar, zang / Sugaray / Dwane Hathorn, drums / Joe Schiavone, bas, zang / Bastos Moheno, percussie, zang] Ooit openden we met de band voor Eddie James… en, in 2006 waren we op de IBC [International Blues Challenge / Blues Foundation], waar we tweede eindigden. Wat een tijden…     

Nadat je naar LA verhuisd bent, begon je solo op te treden. Was dit je uiteindelijke doel?

Ja! Toen ik naar LA trok had ik slechts één hoofddoel voor ogen en dat was om solo te gaan optreden, met een eigen jam band. Ik werd hierin volledig gesteund door mijn vrouw en liet me op de adrenaline meedrijven. Ik heb daar meegedaan aan een jam, waar de grootste sterren van de wereld aanwezig waren. Er waren artiesten aanwezig als Sledge, Al Cooper, Honeyboy Williams… Drie jaren later deed ik een andere jam en ontmoet ik Kal David een gitarist uit Chicago, die met me wou praten over zijn band in LA. We spraken met elkaar af in LA. Toen ik er aan kwam ontmoette ik er zijn band, met de legendarische drummer James Watson. Watson drumde o.a. nog met Al Green, Michael Jackson, Bobby Bland… en speelde mee op meer dan honderd nummer één hits. Verder was er ook de bassist Willie Weeks. Hij speelde nog met o.a. Stevie Wonder. Kal Davis speelde gitaar en dan was er ook nog een kleine onopvallende Brit, die geweldig op mondharmonica kon spelen. Later bleek dat dit John Mayall was... Andy Chortkoff was ook aanwezig tijdens die jam. Drie dagen later, zong ik al in Spanje samen met “The Mannish Boys” voor 19000 mensen. Ik had welgeteld één dag gekregen van Chortkoff om tien songs te leren en om zanger te worden bij “The Mannish Boys”…  

Vandaag ben je in NL, in Ospel. Zijn er muzikale verschillen tussen EU en de States? (Er zijn er die nog verder gaan en die stellen: “Europe has the ‘brains’ and America has the ‘soul’…”) Is deze stelling juist?

Ik denk niet dat er grote verschillen zijn in de muziek. De verschillen zitten in de appreciatie van het publiek, in de beleving. Het verschil wordt gemaakt door hoe er hier en hoe er in de States geluisterd wordt. De jeugd is teveel met hun elektronische muziek bezig. Alhoewel dit langzaam aan het veranderen is. Waarom ? Omdat wij als ouders niet meer doen wat onze ouders deden. Thuis is er altijd via de radio  Motown te horen, BB King, Son House… Een stuk van deze tradities moet er terug komen. Wij kwamen vroeger van school en werden niet opgevangen door een van de ouders. Beiden waren werken, er  wordt gegeten en dan gingen we meestal al slapen of naar onze kamer. Geen tradities… Gevolg: de kids maken hun eigen muziek: hip hop, beats en bla bla…Maar, de cirkel is bijna rond! (Zich ergerend gaat hij verder) Het stoort me als ik achttienjarigen zie lopen met een T-shirt van de “Sex Pistols” of van de “Ramones”. Ik vraag me af wat ze weten over die groep? Er zijn ook jonge mensen van rond de twintig die zich interesseren in blues, jazz en soul. Als ik van mijn zoon, die op de universiteit zit hoor, dat ze vragen stellen over de muziek die ze bij hem koren (hij luistert naar Marvin Gaye, Little Ricard…), dan stemt me dat weer gunstig.      

Wat heb je over jezelf geleerd als muzikant – door de muziek?

Niet zo heel veel. Heel lang geleden leerde ik van me zelf wie ik was. Ik had toen geen gemakkelijk, een hard leven. Muziek geeft me de kans om onbeperkt mijn gevoelens te uiten: geluk, spijt, verdriet… en andere gevoelens.   

In het voorbije jaar heb je het album “Dangerous” uitgebracht. Het is een verzameling van originele nummers en zeldzame covers. Vanwaar deze keuze? Was het jou persoonlijke keuze?

(Sugaray neemt het album vast en doorloopt snel de tracks) Klopt, eigen nummers en covers. Ik start met “Country Boy” van Sugar Ray Norcia, “I’m Dangerous” is geschreven door Chortkoff… maar er zijn ook nummers die ik zelf schreef als ”Stuck For A Buck” en “Need A Little More Time”… Mijn volgende album zal anders zijn. Meer Memphis Soul en ook meer de Muscle Shoals Sound uit Sheffield, Alabama. We zijn ook klaar met het nieuwe album van de “Mannish Boys” waarvoor ik de titel song schreef (“Wrapped Up” ?). Het wordt een geweldig album met duetten met o.a. Kim Wilson en nog enkele anderen.   

Je hebt voor de opnamen samen gewerkt met all-star muzikanten en een resem speciale gasten als Goldwasser, Campbell, Randy Chartkoff, Kim Wilson, M.M. Welch, Ray Norcia… Wat was hun “added value”?

“Added Value” ? Je moet weten dat we lang aan dit album gewerkt hebben. Iedereen weet dat ik uptown blues aan kan, maar Randy (Chortkoff) wou ook enkele downtown ‘old blues’ tracks op het album hebben. Voor dit soort blues heb je echter andere, de juiste muzikanten, met het juiste gevoel nodig. Vandaar al deze gasten en uitgebreide line-up!

Noem drie reden waarom we het album “Dangerous” moeten kopen?

1- Als je van blues houdt, zal je zeker van dit album houden / 2- Omdat er heel mooie echte verhalen, mijn verhalen op staan, die ik vanuit mijn ziel breng / 3- Omdat we na de release van het album, binnen de negen weken debuteerden op plaats #2 van de ‘Blues Debut Chart’, op plaats #6 van de ‘Roots Music Chart’ en recent op plaats #2 van de ‘The Living Blues Chart’ (detail: achter Buddy Guy!) … That’s why folks!  

Is er buiten je muziek en een lekkere sigaar nog een ander leven voor Sugaray?

Beslist! Er is op de eerste plaats mijn familie. Ik heb een hele knappe vrouw. Zij is de hoofdreden waarom ik muziek speel. Toen ze me twintig jaren geleden hoorde zingen (ik werkte toen als buitenwipper) zei ze “dat ik muzikant moest worden. God heeft je hiervoor voorbestemd, ik zorg wel voor onze kinderen”. Ik doe dit allemaal voor haar, want anders deed ik beslist iets anders.   

Laatste vraag: wat mogen we vanavond hier in Ospel verwachten?

Laat me je eerst iets vertellen over mijn band van deze avond, de “Sugaray Rayford band”… Alle muzikanten die ik bij me heb zijn Grammy Award winnaars. Ralph Carter, mijn bassist is de bassist van Eddie Money en van “Dancing With The Stars Band”. Mijn keyboardspeler (een jonge Guy Verhofstadt look-a-like) Leo Dombecki werkte al samen met Ravi Shankar en Ike Turner. Mijn gitarist is Gino Mattea. Gary Bivona de trompettist is van “The Temptations” en “The Four Tops”. De drummer Lavell Jones werkt ook met Lucky Peterson. Het is een echte monster band, die verschilt van de andere bands die je op alle festivals kunt zien. Ik werk met een blazerssectie en een orgel. BB deed dit, Albert King deed dit heel lang… Freddie King had een orgel én een piano als hij optrad! Als de meesten aan blues denken, denken ze aan Chicago, wat een mooie stad is, maar de meeste mensen die er wonen zijn niet van Chicago! Ze zijn van Mississippi of St. Louis. Ik breng ook die sound, zodat de mensen weten dat er nog andere blues bestaat. The set list? Die heb ik niet… ik breng wat jullie willen, speciaal voor hier. Ik kan kiezen uit vijfentwintig songs en zie wel als ik er aan begin… (dan in het Nederlands:) “Dank U wel!”  

Eric Schuurmans

meer foto's